خود درمانی در برخورد با ضایعات پوستی در معلمین شهر بابل، سال تحصیلی ۸۰-۱۳۷۹

سابقه و هدف: خود درمانی یکی از مسائل مهم بهداشتی است که می تواند منجر به مشکلات اقتصادی و درمانی گردد. در بیماری های پوستی موارد فراوانی از خود درمانی مشاهده می گردد. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی خود درمانی در معلمین شهر بابل در برخورد با ضایعات پوستی در سال 80-1379 انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی بر روی 337 معلم شهر بابل در سال تحصیلی 80-1379 انجام پذیرفت. با نمونه گیری خوشه ای تصادفی یافته ها از طریق پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از نرم افزار آماری spss و آزمون آماری chi-square تجزیه و تحلیل و p<0.05 معنی دار تلقی شد. یافته ها: از 337 نفر 181 نفر (53.7%) زن و 156 نفر (46.3%) مرد بودند. خود درمانی در 27 نفر (8.3%) مشاهده گردید که بین خود درمانی معلمین با توجه به سن، میزان تحصیلات، جنس، تعداد فرزندان و مقطع تدریس اختلاف معنی داری وجود نداشت. ولی در مجردین فراوانی خود درمانی بیشتر از متاهلین بصورت معنی دار مشاهده شد (p=0.02). در برخورد با ضایعات پوستی 267 نفر (79.2%) مراجعه به متخصص پوست، 37 نفر (11%) مراجعه به پزشک عمومی و 6 نفر (1.8%) مراجعه به مربی بهداشت مدرسه را ذکر کردند. نتیجه گیری: فراوانی خود درمانی در برخورد با ضایعات پوستی در معلمین شهر بابل کم است. این امر می تواند به عنوان نکته مثبتی در بهبود آموزش بهداشت در کل جامعه محسوب شود.